Ahir, quan tornàvem cap a casa la meva filla i jo anàvem
parlant, de sobte, em va deixar anar la mà i va anar directe cap a un munt de
fulles seques que hi havia a terra i va començar a saltar i a trepitjar-les,
feia molt de soroll, (i és clar, això per ella era la part més divertida) però em vaig
quedar parada un instant. La primera reacció hauria estat…- Vinga, va deixa les
fulles i anem cap a casa…- però… Calia? La resposta evidentment era no. Aquella
carona somrient, l’alegria encomanadissa, aquella emissió d’energia, vitalitat,
mentre botava a sobre de les fulles… Veure allò no tenia preu.
Així que la vaig ajudar a que encara disfrutés més,
buscàvem on hi havia un altre munt de fulles perquè ella hi pugués saltar a
sobre.
Què contenta estava i quant de temps ens va portar, tres
o cuatre minuts com a molt.
De vegades són aquelles petites coses que trobem pel camí
les que ens fan més feliços, i aquells petits instants, que molts cops ignorem.
Potser… no cal anar amb tantes presses quan anem amb nens, ni cal tanta joguina
quan qualsevol cosa pot convertir-se en un joc si deixem que així sigui.
Ayer, cuando volvíamos hacia casa mi hija y
yo íbamos hablando, cuando de repente, me dejó de la mano y fue directa hacia
un montón de hojas secas que había en el suelo y empezó a saltar y a
pisotearlas, hacía mucho ruido (claro, eso era lo más divertido), y me quedé
quieta unos segundos. Mi primera reacción hubiese sido… -Venga, va, deja esto y
vamos a casa…- pero, ¿era necesario? La respuesta, evidentemente, era no.
Aquella carita sonriente, aquella alegría contagiosa, desprendiendo una
vitalidad absoluta, mientras saltaba sobre las hojas… Ver aquello no tenía
precio.
Así que lo que hice fue ayudarla a que aún
disfrutase más, buscábamos a ver dónde había otro montón para que ella pudiese
saltar encima.
Qué contenta estaba, y cuánto tiempo nos
llevó, tres o cuatro minutos como mucho.
A veces son aquellas pequeñas cosas que
encontramos por el camino las que nos hacen más felices, esos minúsculos
instantes, que muchas veces ignoramos. Y es que si nos paramos a pensar,
quizás…, ni son necesarias las prisas cuando vamos con niños, ni son necesarios
tantos juguetes cuando cualquier cosa puede convertirse en un juego si dejamos
que así sea.
No hay comentarios:
Publicar un comentario